اختلال یادگار خواهی چیست؟

اختلال یادگار خواهی یکی از انواع اختلالات و انحرافات جنسی است که فرد در آن تمایل به جذب شدید جنسی به سمت اشیاء یا بخش هایی از بدن افراد دارد. اختلال یادگار خواهی که به آن یادگار پرستی نیز گفته می شود، کانون میل جنسی به اشیایی مثل، کفش، جوراب، شورت، دستکش و… است که ارتباط نزدیکی با بدن انسان دارد.

طی تحقیقات انجام شده افرادی که دچار اختلال یادگار خواهی هستند، برای این که به اوج لذت جنسی برسند نیازمند استفاده از یکی از اشیاء نامبرده هستند و زمانی که این شی در اختیار آنها قرار می گیرد، تحریک جنسی برای وی اتفاق می افتد. این اختلال در دوران نوجوانی شروع می شود و در بین مردان شیوع بیشتری دارد به گونه‌ ای که در رابطه ی جنسی با همسر از او می‌ خواهند تا شی مورد نظر که آن ها را تحریک می کند، همراه خود داشته باشد. افرادی که مبتلا به اختلال یادگار خواهی هستند در اکثر مواقع یک شی را بغل کرده و با آن رابطه ی جنسی برقرار می ‌کنند.

نشانه های تشخیص اختلال یادگار خواهی در DSM5

حداقل 6 ماه در فرد تمایلات جنسی و تخیلات برانگیزنده شدید جنسی یا رفتار های مرتبط به کاربرد اشیاء بی جان دیده می شود.

تخیلات جنسی فرد و رفتار های وی باعث ناراحتی شدید بالینی و یا ایجاد اختلال در عملکرد اجتماعی و شغلی شخص می شود.

اشیائی که در اختلال یادگار خواهی مورد نظر است از تکه های لباس زنانه که در مبدل پوشی به کار می رود یا وسیله تحریک لمسی نیست.

سبب شناسی

همانگونه که عنوان کردیم اختلال یادگار خواهی در دوران نوجوانی و از زمان بلوغ شروع می شود اما قبل از دوران نوجوانی نیز می تواند رشد کند. هیچ دلیلی برای این اختلال ثابت نشده است. برخی از محققین معتقد هستند که این اختلال از تجربیات دوران کودکی پیشرفت می‌ کند که در آن اشیا با حس لذت بخش جنسی مرتبط بوده است.

برخی دیگر نظریه پردازان یادگیری به ارتباط بین شرطی سازی و استمناء در دوران بعد از کودکی و نوجوانی اشاره می ‌کنند. درمدل های یادگیری رفتاری نشان می ‌دهد که کودکانی که قربانی یا مشاهده گر رفتارهای جنسی نا مناسب بوده اند، یاد می ‌گیرند که تقلید کنند و بعد ها این رفتار در آنها تقویت شود. که این مسئله در موارد بسیار رایجی در مورد مردان، مشخص است که شک و تردید در مورد مردانگی و توانایی خود و ترس از طرد و تحقیر شدن، می‌ تواند برخی از دلایل آن باشد.

دلیل دیگری که پزشکان برای این اختلال بیان می کنند این است که فرد دچار ترس از مردانگی خود است و می ترسد مورد تحقیر دیگران واقع شود و یا آن ها او را طرد نمایند. ترس از طرد شدن و تحقیر از سوی همسر در این افراد بسیار بیشتر از دیگران است. همین ترس باعث می شود تا این افراد به اشیا و اعضای بدن روی بیاورند و برای برقراری رابطه ی جنسی جذب آن ها شوند.

روش های درمان اختلال یادگار خواهی

از آن جایی که برای ایجاد این اختلال مدت زمان زیادی وقت سپری شده است. برای درمان آن نیاز باید مدتی طولانی صرف شود و امکان ندارد فرد در طول مدت زمان کوتاهی این رفتار را کنار بگذارد. روانشناسان برای درمان این انحراف جنسی از روش های مختلف دارو درمانی و روانکاوی استفاده می کنند. و این روش ها را دائما تکرار می کنند تا زمانی که فرد، دیگر علائمی از این اختلال در خود نشان ندهد. برای روان درمانی افرادی که به اختلال یادگار خواهی دچار هستند معمولا از شیوه های زیر استفاده می شود.

کنترل خارجی

کاهش سائق های جنسی

درمان اختلالات همزمان

روش درمان شناختی رفتاری:

درمان شناختی رفتاری یکی از روش های درمانی کوتاه مدت است. درمانگرانی که از شیوه شناختی رفتاری استفاده می کنند از این شیوه برای آموزش و تغییر الگو های فکری و باور های افراد استفاده می کنند.

رفتار درمانی شناختی نوعی روش روان‌ درمانی است. که تمرکز این نوع درمان بر تأثیر باور ها، تفکرات و دیدگاه های فرد بر احساسات و رفتار های او است. هدف از رفتار درمانی شناختی این است که به افراد آموزش دهد چگونه در طول زندگی‌ شان فعالانه با مشکلات یا اتفاقات مختلف مواجه شوند و آنها را پشت سر بگذارند. یکی از اساسی ‌ترین اصول رفتار درمانی شناختی این است. که افکار غیر واقعی و غیر منطقی و افکار تحریف ‌شده‌ باعث ایجاد ناراحتی و رفتارهای دردرسرساز نشوند.

موفقیت و تاثیر گذاری روش درمان شناختی رفتاری همکاری مفید و مستمر با روانشناس یا مشاور است. این روش درمانی شامل شناسایی دقیق مشکلات، ایجاد اهداف قابل دسترسی، ارتباط همدلانه، بررسی واقعیت ‌ها، آموزش و انجام تکالیف مختلف است. افراد مختلف با انجام این کار ها می ‌توانند تغییرات مثبت و سازنده ‌ای در زندگی خود ایجاد کنند.

روان درمانی پویشی:

در شیوه روان درمانی پویشی بر روی نگرش های مراجع تمرکز می شود. و درمانگر تلاش می کند تا تصویری جامع از کلیت شخصیت فرد به دست آورد. به همین دلیل روش روان درمانی پویشی را می توان نوعی روان درمانی جامع نگر دانست. روان پویشی شامل تفسیر ذهن و احساسات مراجع است. روی این دو تمرکز می ‌کند درحالی‌که که سایر روش‌ های متداول ‌تر درمان، بیشتر رفتارگرا هستند. و روی رفتار تمرکز دارند.

روان پویشی اعتقاد زیادی به تأثیر تجربیات کودکی بر توسعه روان فرد در بزرگسالی دارد. این الگو ها را اغلب در آن دوران جست ‌و جو و تفسیر می ‌کند. در جلسات روان پویشی، روان ‌درمانگر مراجع را ترغیب می‌کند تا هر آنچه در ذهن خود دارد بیان کند. در همین حین درمانگر از میان صحبت‌ های مراجع به دنبال الگو های نهفته در ناخود آگاه فرد می ‌گردد.

تکنیک روان‌ درمانی پویشی برای طیف وسیعی از اختلالات سلامت روان از جمله افسردگی، اضطراب، ترس‌های مرضی و بیماری‌های جسمی مرتبط با استرس مؤثر است. و مزایای حاصل از درمان هم پس از پایان دوره‌ درمان باقی می ‌مانند و گسترش پیدا می‌ کنند.