اختلال اوتیسم چیست؟

اختلال طیف اوتیسم (ASD) یک اصطلاح گسترده است که برای توصیف گروهی از اختلالات رشدی عصبی استفاده می شود. این اختلالات با مشکلات ارتباطی و تعامل اجتماعی مشخص می شوند. افراد مبتلا به ASD اغلب علائم یا الگو های رفتاری محدود، تکراری و کلیشه ای را نشان می دهند.

با توجه به آمار روز افزون کودکان مبتلا به اختلالات رشدی از جمله بیش فعالی و اوتیسم تیم نورلند سعی دارد که با تهیه مطالب مرتبط و با تشریح علائم و راهکار های درمانی باری از دوش خانواده های درگیر بردارد. به همین دلیل در این نوشتار به تشریح اختلال اوتیسم، علت و روش های درمانی اشاره شده است و مطالعه آن به تمامی خانواده ها توصیه می شود.

در زمان ۱۹۶۰ تا ۱۹۷۰ تمرکز پژوهش های درمانی اوتیسم بر روی داروهایی مانند، LSD شوک الکتریکی و روش های تغییر رفتاری بود. منظور از روش های تغییر رفتاری استفاده از تکنیک درد و تنبیه است. روش های درمان رفتاری و استفاده از محیط های یادگیری کنترل شده در دهه ۱۹۸۰ تا دهه ۱۹۹۰ به عنوان روش اصلی برای بهبود اوتیسم و علائم آن استفاده می شد.

اوتیستیک یا در خود مانده اصطلاحی است که برای مبتلایان به این اختلال به کار می رود. طبق آمارها در بین پسران این اختلال شیوع بیشتری نسبت به دختران دارد.

شخص درگیر این اختلال به سختی می تواند با دیگران و دنیای بیرون ارتباط برقرار نماید حتی در برخی از موارد، شخص رفتار آزار دهنده و پرخاشگرانه از خود نشان می دهد. حرکات تکراری (دست زدن، پریدن) و پاسخ های غیرطبیعی به دیگران، وابستگی به اشیا و مقاومت در برابر تغییرات ناگهانی از دیگر علائم  قابل مشاهده در افراد مبتلا به اوتیسم است.

وضعیت اقتصادی، اجتماعی، سبک زندگی و میزان تحصیلات پدر و مادر تاثیری بر ابتلا کودک به اوتیسم ندارند. این اختلال بر رشد طبیعی مغز در قسمت تعاملات اجتماعی و مهارت های ارتباطی شخص اثر داشته و از مشکلات اصلی افراد مبتلا به اوتیسم، ناتوانی در برقراری ارتباطات کلامی و غیر کلامی، تعاملات اجتماعی و فعالیت های مرتبط با بازی می توان اشاره کرد.

گفته شده میزان شیوع ابتلا به اوتیسم از هر ۶۰ تا ۷۰ تولد زنده یک نفر است. طبق نظر کارشناسان زندگی ماشینی و عوامل ناشی از آن همچون استرس و اضطراب باعث مسیر صعودی شیوع بین مردم خواهد شد. طبق یک پژوهشی که صورت گرفت، مشاهده گردید در بین مادران باردار که دارای اضافه وزن و مبتلا به دیابت بودند، میزان ابتلا کودک به اختلال اوتیسم بیشتر است.

انواع مختلف اوتیسم

DSM راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی توسط انجمن روانپزشکی آمریکا (APA) منتشر شده است و برای تشخیص انواع اختلالات روانپزشکی توسط پزشکان استفاده می شود. پنجمین و جدید ترین نسخه DSM در سال 2013 منتشر شد. DSM-5 در حال حاضر پنج زیرگروه ASD یا نمونه های خاص را شناسایی کرده است. که عبارتند از:

با یا بدون همراهی اختلالات فکری

با یا بدون اختلال زبان

مرتبط با یک بیماری پزشکی یا ژنتیکی شناخته شده یا یک عامل محیطی

همراه با اختلال عصبی، روانی یا رفتاری دیگر

با کاتاتونیا (جمود خلسه ای)

یک فرد می تواند یک یا چند تا از این موارد تشخیصی را داشته باشد.

نحوه تشخیص اوتیسم چگونه است؟

ارزیابی روند تکامل در طول معاینات روتین کودک

هر کودک باید توسط یک متخصص اطفال یا یک ارائه دهنده مراقبت‌های بهداشتی در دوران کودکی معاینه شود. توصیه می‌شود که همه کودکان در ویزیت‌های ۹، ۱۸، و ۲۴ یا ۳۰ ماهگی از نظر تاخیر تکاملی، و در ۱۸ و ۲۴ ماهگی از نظر اختلال طیف اوتیسم مورد ارزیابی قرار گیرند.

توجه به تجربیات و نگرانی‌های والدین بخش مهمی از فرایند ارزیابی کودکان خردسال است. ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی ممکن است از ما سوالاتی درباره رفتارهای کودک بپرسد و بر اساس پاسخ‌های ما و نیز اطلاعات فرم غربالگری اوتیسم و مشاهدات بالینی، کودک را ارزیابی کند.

اگر کودک در ارزیابی‌ها، تفاوت‌های تکاملی در رفتار یا عملکرد خود نشان دهد، ممکن است ارائه دهنده مراقبت‌های بهداشتی کودک را برای ارزیابی بیشتر به پزشک ارجاع دهد.

اقدامات تشخیصی تکمیلی

معمولا یک تیم پزشکی با تجربه در تشخیص اوتیسم، ارزیابی‌های لازم را انجام خواهد داد. این تیم ممکن است شامل متخصص مغز و اعصاب کودک، متخصص تکامل کودک، روانشناس و روانپزشک کودکان و کاردرمانگر باشد.

ارزیابی تشخیصی ممکن است شامل موارد زیر باشد:

معاینات پزشکی و عصبی

ارزیابی توانایی‌های شناختی کودک

ارزیابی توانایی‌های زبانی کودک

مشاهده رفتار کودک

گفتگو با والدین در مورد رفتار و تکامل کودک

ارزیابی مهارت‌های متناسب با سن کودک برای انجام فعالیت‌های روزانه به طور مستقل، مانند غذا خوردن و لباس پوشیدن

عوامل ایجاد کننده اوتیسم چیست؟

داشتن یک عضو  درجه اول خانواده مبتلا به اوتیسم

جهش های ژنتیکی

سندرم X شکننده و سایر اختلالات ژنتیکی

داشتن والدین با سن بیشتر

وزن کم هنگام تولد

عدم تعادل متابولیک

قرار گرفتن در معرض فلزات سنگین و سموم محیطی

سابقه عفونت های ویروسی

قرار گرفتن جنین در معرض دارو های والپروئیک اسید (Depakene) یا تالیدومید (Thalidomid)

درمان اوتیسم

هیچ روش درمانی برای اوتیسم وجود ندارد، اما به اعتقاد کارشناسان روانشناسی و متخصصان روانپزشکی روش های درمانی و سایر ملاحظات درمانی می توانند به افراد کمک کنند که حس بهتری داشته باشند یا به کاهش علائم آن ها کمک کنند.

بسیاری از رویکرد های درمانی شامل درمان هایی مانند موارد زیر می باشد:

رفتار درمانی

بازی درمانی

کار درمانی

فیزیوتراپی

گفتار درمانی

ماساژ، پتو و لباس سنگین، و تکنیک های مراقبه نیز ممکن است اثرات آرامش بخش را ایجاد کند. با این حال، نتایج درمانی متفاوت خواهند بود. برخی از افراد در این طیف ممکن است به خوبی به رویکرد های درمانی خاصی پاسخ دهند، در حالی که برای برخی دیگر اینگونه نیست.

اوتیسم چه تاثیری در بزرگسالان دارد؟

خانواده هایی که عزیزانشان مبتلا به ASD هستند ممکن است نگران این باشند که زندگی با اوتیسم برای یک بزرگسال چگونه به نظر می رسد. تعداد کمی از بزرگسالان مبتلا به ASD ممکن است به طور مستقل به زندگی یا کار بپردازند. با این حال، بسیاری از بزرگسالان مبتلا به ASD نیاز به کمک مداوم یا مداخله در طول زندگی دارند. معرفی روش های درمانی و سایر درمان ها در اوایل زندگی می تواند منجر به استقلال بیشتر و کیفیت بهتر زندگی شود. بعضی اوقات افرادی که در این طیف (اوتیسم) قرار دارند تا مدت ها تشخیص داده نمی شوند. این دلیل تا حدودی ناشی از عدم آگاهی قبلی پزشکان است.